Zaterdag 5 december 2005
De dagen gaan maar langzaam voorbij. Ik voelde me niet ziek meer en lag me een beetje te vervelen. Elke dag vroeg ik aan de artsen welk beleid ze verder gingen bewandelen. De één zei dat er eerst nog een operatie plaats moest vinden en de ander zei weer dat de wonden eerst allemaal dicht moesten zijn en weer een ander zei dat ik naar huis mocht. Ik werd er stilletjes aan moedeloos van. De maatschappelijk werkster van het ziekenhuis is samen met een verpleegster naar een overleg geweest en hebben daar duidelijk gemaakt dat er duidelijkheid moest komen voor mij, maar ook voor het personeel.
Maandag 7 december 2005
De arts kwam laat in de ochtend langs en het zag er allemaal goed uit. Wat hem betrof mocht ik naar huis. Maar dan moest wel alles geregeld zijn, zoals de thuiszorg. Ik bleef voorlopig ook onder toezicht van de traumatologie. Ik moest wel rekenen dat er de komende tijd nog een aantal operaties zouden volgen. De tijd was nu aangekomen om verder te genezen en dat kon het beste thuis gebeuren. Dus het was nu maar afwachten wanneer de thuiszorg geregeld was.
Woensdag 9 december 2005
Begin van de middag kwam de zaalarts langs en hij vertelde dat ik naar huis mocht. Eerst moest de thuiszorg enz. geregeld zijn en daarna kon ik opgehaald worden. De oudste was die dag jarig en ik had met Vera afgesproken dat ze met de kids op bezoek zou komen en dat ik dan klaar zou staan met mijn spullen. Het was een hele grote verrassing voor ze dat ik mee naar huis mocht. Lekker Kerst en Nieuwjaar gezellig thuis vieren. Ik had zelf niet verwacht dat ik voor die tijd thuis zou zijn. De komende tijd zou de thuiszorg elke dag 2 keer per dag langskomen om de wond te verzorgen. Het ging steeds beter met me en de thuiszorg was ook tevreden hoe het ging. Ik hoefde pas 20 december op controle bij de chirurg te komen.
Dinsdag 20 december 2005
Ik had vandaag een afspraak staan bij de chirurg. Alles zag er goed uit. Hij was erg tevreden van hoe de genezing ging. En hij verwachtte ook niet dat ik op korte termijn weer geopereerd zou worden. De volgende operatie zou waarschijnlijk door de plastische chirurg gedaan worden. Ik was blij om te horen dat alles goed ging. Ik was het namelijk zat om nog een tijd in het ziekenhuis te moeten verblijven. Dus nu kan ik gelukkig de feestdagen met het gezin vieren. Want we hadden voorlopige plannen gemaakt. De Eerste Kerstdag zouden we met zijn tweetjes zijn en de Tweede Kerstdag zouden de kinderen thuis zijn en mijn schoonouders zouden komen. Dus nu konden we de afspraken definitief maken.
Woensdag 21 december 2005
Deze nacht werd ik weer erg beroerd. In eerste instantie werd ik onrustig wakker en begon erg te zweten. Ik voelde daarbij ineens erge pijn in mijn arm. Ik heb Vera meteen wakker gemaakt en haar gezegd dat er iets niet goed was met mijn arm. We namen meteen de temperatuur op. Ik had verhoging (38.4). Ik heb toch nog geprobeerd te slapen en om 8 uur meteen het ziekenhuis gebeld. Ik kon om 13.00 uur langskomen. Gelukkig had ik al drie dagen dezelfde thuiszorgverpleegster en die ontdekte dat er in mijn oksel een zwart plekje zat wat er die dag daarvoor nog niet zat. Ik moest dit wel in het ziekenhuis zeggen. Toen ik op de poli kwam moest ik meteen naar een kamertje en op een bed gaan liggen. De arts kwam kijken en zonder dat hij mijn arm zag zei hij: “ik wil je meteen een antibioticakuur geven, maar wel via het infuus”. Dus dit hield in dat ik weer opgenomen moest worden. Ik werd weer naar afdeling H3 gebracht en kwam weer op een kamer apart kamer te liggen. Vera was ondertussen naar het ziekenhuis gekomen en de zaalarts was ondertussen ook gearriveerd. Deze zei dat er een ontsteking zat en dat die door middel van een antibioticakuur aangepakt moest worden. Even later kwamen weer twee andere artsen en die onderzochten mijn arm en kwamen tot conclusie dat er toch een operatie moest komen. Rond 19.00 uur kwam één van de artsen vertellen dat ze mij binnen een half uur zouden gaan opereren. De arts was net weg of er spoot een bruingele vloeistof over me heen. Het werd een flinke plas op mijn bed. Het bleek dat het zwarte plekje open was gesprongen en dat er dood weefsel uit dat gaatje spoot. De verpleegster belde meteen naar de arts en ze moest meteen een kweek afnemen. Ze drukte de spuit tegen het wondje maar schoot een heel stuk mijn arm in. Ik werd die avond met spoed geopereerd.
Donderdag 22 december 2005
Die nacht had ik slecht geslapen en ondanks de morfine had ik best veel pijn. De arts zou langskomen om uit te leggen wat er nu weer aan de hand was. Het bleek dat er nu een andere bacterie in mijn arm zat. Het ging nu om een stafylokokbacterie.
Vrijdag 23 december 2005
Deze dag had ik weer ontzettend veel pijn. De chirurg was ook even langs gekomen en die vertelde mij dat de operatie goed was verlopen. Maar hij gaf wel aan dat de wond iets groter uit was gevallen dan men had verwacht. Ze konden nog niet aangeven wanneer ik weer naar huis mocht, want de wond moest eerst wat rustiger worden. Ze hadden namelijk weer bloed geprikt een de infectiewaarden waren boven de 29 en die moest onder de 10 zijn. Voor het slapen kreeg ik een slaappil.
Zaterdag 24 december 2005
Deze nacht had ik iets beter geslapen. Ik had aan de zaalarts gevraagd of ik de Tweede Kerstdag even naar huis mocht om deze dag te vieren met het gezin en mijn schoonouders. Hij heeft overleg gepleegd en ik mocht naar huis van 10.00 uur tot 23.00 uur. Ik was wel blij dat ik even naar huis mocht. Vera en ik hadden afgesproken dat we dan de Eerste Kerstdag samen in het ziekenhuisrestaurant zouden gaan eten.
Zondag 25 december 2005
Ik baalde ontzettend dat ik nog in het ziekenhuis lag en dan is het ook nog Kerstmis. De wond in mijn oksel ziet er steeds beter uit, als men de wond schoonmaakt dan komt er geen troep meer uit. Maar de artsen namen geen enkele risico en wilden het eerst zeker weten of het allemaal goed is voordat ik naar huis mocht. Vera kreeg van het ziekenhuis ook een kerstmaaltijd. We hebben samen op de kamer gegeten . Het liefste zou ik ook de Eerste Kerstdag thuis willen vieren, maar dat zat er helaas niet in. Maar het eten was erg lekker.
Maandag 26 december 2005
Rond 10.00 uur werd ik opgehaald. Ik had medicijnen voor die dag mee gekregen. Die dag hebben we met zijn allen gegourmet. Het was een hele gezellige dag, maar tegen de avond begon de pijn wel weer op te spelen. Rond 20.30 uur ben ik weer opgehaald en ik was rond 21.00 uur weer in het ziekenhuis. Meteen werd het infuus weer aangesloten voor de antibioticakuur en kreeg ik de rest van de medicijnen. Nog even de wond laten verzorgen. Eenmaal goed liggend op mijn bed, was ik blij dat ik er weer was. Het was een leuke dag, maar ook heel erg vermoeiend.
Vrijdag 30 december 2005
De afgelopen dagen was het redelijk goed gegaan. De pijn was een stuk minder geworden en ik had geen koorts meer. De infectiewaarden van het bloed waren gezakt naar 6. Dat was ook de reden dat ik die dag naar huis mocht. De thuiszorg was ook alweer geregeld. De eerste periode moest ik wel elke week op controle komen op de traumapoli en de afspraak was, als ik het niet vertrouwde dan moest ik meteen bellen.