2012

Donderdag 19 januari 2012
Het eerste wat ik elke dag doe is mijn arm controleren op wondjes en ontstekingen, dus ook vandaag. Het zag er allemaal goed uit. Er was geen wondje te zien.

Later in de ochtend voelde ik iets op mijn elleboog en ik keek er in de spiegel naar. Er zaten ineens twee blaren op mijn elleboog, terwijl ik helemaal niets had gedaan. Zoals afgesproken te heb­ben met het ziekenhuis belde ik meteen de Eerste Hulp. Ik legde het verhaal uit en ik zou teruggebeld worden. Even later werd ik teruggebeld met de mededeling dat ik eerst contact met de poli op moest nemen om te kijken of er voor vandaag of anders morgen een afspraak gemaakt kon worden. Als dit niet lukte dan moest ik even terugbellen, dan zou men kijken of ze op de Eerste Hulp iets voor me konden doen. Dit was volgens mij niet de afspraak, dus belde ik met de poli en ik kon om 11.00 uur langskomen maar dan wel in Utrecht i.p.v. Nieuwegein. De chirurg keek goed naar mijn elleboog en het eerste wat hij vroeg was of ik me had verbrand of ergens aan gestoten had? Maar dat was niet het geval. Hij tekende de blaren af en legde me uit dat het niet ernstig was en dat ik de plekken wel goed in de gaten moest houden en bij uitbreiding en roodheid moest ik meteen de Eerste Hulp bellen. Voor de volgende ochtend werd er een afspraak gemaakt op de poli voor controle. Later die middag waren de blaren open gegaan en bloedde het. De elleboog was ook vuriger geworden.

Ik belde weer met de Eerste Hulp en ik kon even langskomen. Na een tijd gewacht te hebben werd ik onderzocht door een co-arts en deze haalde er later een plastische chirurg bij. Samen kwamen ze tot de conclusie dat het hier niet om een streptokok-bacterie ging. Omdat de huid zo dun is moest ik mezelf wel gestoten hebben en dit niet hebben gevoeld. De co-assistent gaf aan dat dit vaak gebeurd bij suikerpatiënten. Die voelen ook vaak niet dat ze zichzelf gestoten hebben. Ik zei hem dat ik ook suiker had. Het bleek dus dat mijn dossier niet echt goed gelezen was. Ik moest me geen zorgen maken en het zou vanzelf wel weer genezen, want de vorige keer was het met 2 dagen antibiotica ook genezen. Daarnaast gaf hij aan dat ik hiervoor niet steeds naar de Eerste Hulp hoef­de te komen en dat ik ook gewoon naar de huisarts kan gaan. Dus ik kon weer gaan en hoefde geen antibiotica volgens hem.

Vrijdag 20 januari 2012
Ik moest vandaag voor controle naar het UMC. Zes weken daarvoor was ik er ook al geweest en toen was er sprake van dat ik een auto-immuunziekte zou hebben en daardoor kon het wel eens zijn dat ik zo gevoelig ben voor ontstekingen. Vorige week moest ik weer bloed laten prikken. Ik kreeg een andere internist, want de vorige werkte er niet meer. Toen kreeg ik te horen dat ik helemaal geen auto-immuunziekte heb, maar dat het komt doordat ik ijzertekort heb en dat mijn suiker niet goed was.( Dus wat is waar? Ik weet het niet meer!). Want toen ik aan haar vroeg waarom krijg ik dan steeds spontaan die wondjes en ontstekingen? Kreeg ik als antwoord dat zij dat ook niet wist. Het is wel zo dat als een diabetes een wondje heeft dat het dan moeizaam geneest. Maar wat het rare is dat het alleen aan de linkerkant voorkomt en sinds dat ik de streptokok heb gehad. De wonden die ik aan de rechterkant krijg genezen gewoon. Over zes weken moet ik weer bloed laten prikken. Tevens heb tabletten voor de ijzer gekregen.

De rode plekken op mijn elleboog breidden zich verder uit en er ontstaan weer wondjes. Deze lijken op schaafwonden. Ik wachtte tot 15.00 uur, want dan moest ik voor controle komen op de poli. Eerst kwam er een coassistent kijken en die had er niet zo’n goed gevoel over en haalde de chirurg er bij. Deze keek er even na en zei meteen: Je weet wat de procedure is. Je wordt weer opgenomen en krijgt meteen een antibioticakuur via het infuus. Ik kon dus weer naar afdeling H3. De uitbreiding gaat erg snel. De elleboog word roder en dikker en op verschillende plekjes komt er bloed uit. Het rare is dat ik normaal geen pijn voel, maar nu voel ik pijn binnen in mijn elleboog.

Zaterdag 21 januari 2012
Vannacht was het weer zover, erg veel pijn en weinig slapen. Het is net of mijn arm in brand staat. Viel ik eindelijk in slaap hoor ik ineens gerommel aan mijn bed, blijkt dat het infuus gesneuveld was. Dus er moest weer een nieuwe geprikt worden. (dit is infuus nummer 1). De chirurg is vandaag twee keer langs geweest. Het blijkt toch dat er een ontsteking in mijn elleboog zit. En die doet volgens hem zo zeer. Maar de chirurg wil het niet openmaken en wil eerst even kijken of de antibiotica aanslaat.

Zondag 22 januari 2012
Ik kon vannacht maar niet in slaap komen. Ik lag steeds maar te draaien en te malen over waarom komt het steeds weer terug en wanneer houd het toch eens op? Om half 4 komt de nachtbroeder vragen of ik een slaappilletje wil hebben zodat ik toch nog even wat slaap. Maar om half 6 werd ik wakker gemaakt door de verpleging met de mededeling van we moeten uw infuus weer vervangen. Ik met mijn slapende kop: hoezo infuus zit er toch in? Maar toen ik naar mijn bed keek zat er op het bed een grote rode plek. Het bleek dat het infuus eruit was gesprongen (infuus nummer 2). Daarna kon ik niet meer slapen. Later op de dag kwam de chirurg nog even langs en die gaf aan dat het de goede kant uit gaat, de roodheid is niet meer zo vurig en de wondjes zijn dicht. Maar hij wilde me toch nog een aantal dagen houden voor de antibiotica.

Maandag 23 januari 2012
Weer sneuvelde vannacht mijn infuus (infuus nummer 3). De antibiotica van gisterenavond 22.00 uur was er om 1.00 uur vannacht nog steeds niet doorgelopen. Dus de nachtdienst moest weer in­fuus prikken. Het werd steeds moeilijker om een ader te vinden. Aan de zijkant van mijn arm kon men nog een klein adertje vinden. Het infuus werd weer ingebracht. De rest van de dag is wel rus­tig geweest. De zaalarts en de chirurg zijn ook nog een paar keer langs geweest. De elleboog zag er rustiger uit en volgens hen slaat de antibiotica nu goed aan. Het is wel een goed gevoel om te weten dat men hier mij goed in de gaten houd.

Dinsdag 24 januari 2012
Ook vandaag is de elleboog rustig. De artsen zijn even langs geweest en als vanavond alles goed gaat mag morgen het infuus eraf en dan gaan ze over op tabletten. Als deze aanslaan mag ik donderdag naar huis. Daar heb ik echt zin, want ik ben het weer zat om in het ziekenhuis te liggen. Het is zo frustrerend, je ligt en zit hier alleen maar. Ik voel me alleen niet echt ziek. Ze hebben mijn arm waar het infuus in zit in een spalk gedaan zodat deze er niet uit schiet als ik mijn arm buig, want weer was het infuus gesneuveld en nu hebben ze hem in de binnenkant van mijn elleboog gedaan. Nu maar hopen dan deze nog een dag in zal blijven zitten.

Woensdag 25 januari 2012
Vanochtend is het infuus losgekoppeld en ben ik overgegaan naar de tabletten. Wat is het toch een lekker gevoel om zonder infuus en infuuspaal rond te lopen. Heb namelijk altijd ruzie met die paal. Ze hebben het infuusnaaldje er voor de zekerheid in laten zitten, maar ik kan wel weer goed douchen zonder dat ik een plastic zak om mijn arm moet doen. De rest van de dag is lekker gegaan en ik hoop dat vannacht ook een goede nacht word zodat ik lekker slaap.

Donderdag 26 januari 2012
Werd vandaag wakker, zitten er weer kleine blaasjes op mijn hand en het werd weer rood en dik. De artsen kwamen erbij en besloten dat ik nog niet mocht gaan. Ze willen me nog een dag houden. Dit is voor de geruststelling voor mij en de artsen. En nu maar hopen dat de tabletten aanslaan.

Vrijdag 27 januari 2012
Vandaag was het weer een pechdag. Gisteren dacht ik dat de tabletten aansloegen, maar helaas de rode plekken en de wonden zijn uitgebreid. Het lijkt er op dat de tabletten niet aanslaan. Dus ik zit weer aan het infuus en lig nog zeker tot het weekend in het ziekenhuis.

Zaterdag 28 januari 2012
Vannacht heb ik redelijk goed geslapen. Alleen toen ik vanochtend het verband eraf ging halen was de rode plek weer verder uitgebreid. Het was verder uitgebreid naar de binnenkant van mijn elleboog.

Zondag 29 januari 2012
Vandaag is het een redelijke dag geweest, wel weer een nieuw infuus gekregen. De huid is iets minder rood. Op verschillende plekken waren de wondjes open geknapt, maar het deed minder pijn.

Maandag 30 januari 2012
Vandaag was het een minder goede dag. Ik ging pas om 3 uur slapen en toen ik wakker werd had ik weer erge pijn binnen in mijn elleboog en de plekken waren weer uitgebreid. Nu moest ik de wonden weer bedekken, zodat ik mijn arm niet langs het kussen kan schuren.

Dinsdag 31 januari 2012
Ook vandaag is weer een infuus gesneuveld. Men moest 5x prikken voordat men een goed vat had gevonden. Maar het werd steeds moeilijker om een goed vat te kunnen vinden. De pijn was op het moment goed vol te houden. Had nu 3x per dag oxynorm 10mg en zo nodig max 4x noxynorm 5mg en 4x daags 1000mg paracetamol.