Vrijdag 3 maart 2006
Weer voor controle geweest en ja hoor weer een operatie. Ik moest bij de opname een afspraak maken voor een operatie en deze zou plaatsvinden op 24 maart 2006. Het was een dagbehandeling. Na de operatie zou ik wel meteen een antibiotica mee krijgen. De plastisch chirurg had me ook doorverwezen naar de internist. Want hij wilde laten onderzoeken waarom mijn weerstand zo weinig was, want het leek er wel op dat ik voor elke bacterie vatbaar was.
Vrijdag 24 maart 2006
Om 9.00 uur moest ik me melden op de afdeling voor de dagopname. Ik zou in de ochtend geholpen worden en dan zou ik in de middag naar huis mogen. Rond 10.00 uur werd ik naar beneden gebracht. De plastisch chirurg kwam eerst nog even langs om naar mijn arm te kijken en zei dat hij even zou kijken of hij nog wat meer kon doen, maar dan zou ik een nachtje in het ziekenhuis moeten blijven. Dat vond ik op zich niet erg. Rond 11.00 uur werd ik naar de operatiekamer gebracht. Alles moest nog gereed gemaakt worden. Ze legden me daarna uit wat ze gingen doen, maar daar waren ze zo klaar mee, want dat wist ik ondertussen allemaal al. Ik denk dat ik ongeveer een uur op de operatietafel heb gelegen, maar hoe lang ik precies op de uitslaapkamer had gelegen weet ik niet, want toen ik helemaal bij was, bleek dat er een bloedvaatje gesprongen was. De plastisch chirurg moest erbij komen om alles nog te hechten. Maar rond 5 uur mocht ik eindelijk naar boven. De tijd dat ik op de uitslaapkamer lag leken wel dagen.
Zaterdag 25 maart 2006
Ik had nog vreselijke pijn en gebruikte het morfinepompje zeker om de 7 minuten. De zaalarts kwam ook nog langs voor controle en die vond dat ik nog maar een paar dagen moest blijven voor de pijn en de wond. Dus ik vertelde dit aan Vera. Die vond het natuurlijk niet leuk dat ik weer moest blijven, want we hadden afspraken gemaakt enz. Maar ja niets aan te doen. Verder was die dag niet veel veranderd, alleen dan dat de katheter verwijderd werd en dat het morfinepompje stopgezet was. Ik kreeg weer morfinepleisters van 25mg en daarbij 4 keer per dag een injectie met 10mg morfine. Het gaf me een goed gevoel dat al die slangen van me af waren, want ik heb een hekel aan al die slangetjes.
Maandag 27 maart 2006
Deze nacht had ik weer veel liggen malen in mijn bed en had elk uur van de nacht gezien en had behoorlijk veel pijn. De arts was langs geweest en zou de pijnbestrijding inschakelen. Die waren die nacht ook drie keer geweest en gingen het overleggen met hun meerdere. Morgen zouden ze weer terugkomen. De pijn bleef maar doorzetten en ik kon geen kant uit, als ik maar met mijn arm bewoog verrekte ik van de pijn. Het enigste wat ik kon doen was heel rustig in mijn bed liggen, dan had ik de minste pijn. Ik bleef me maar afvragen: “Waaraan heb ik dit verdiend???”
Dinsdag 28 maart 2006
Ook deze nacht had ik slecht geslapen. De plastisch chirurg stelde voor om me aan te bieden bij de psychiatrische afdeling, want volgens hen had ik een heleboel niet verwerkt en ik maakte ook nog steeds zoveel mee. Ik had hiermee ingestemd en s middags stond er al iemand van die afdeling aan mijn bed. Deze schreef ook weer een slaapmedicatie voor, want hij had al van de verpleging gehoord dat ik slecht sliep. Ook van de artsen van het Pijn team waren langs geweest. Ik moest doorgaan met de morfinepleisters. Ze hadden ze alleen verhoogd naar 50mg en ik kreeg tabletten voor de zenuwpijn. Deze moest ik drie keer per dag innemen.
Woensdag 29 maart 2006
Deze dag was hetzelfde als de dag ervoor. De pijn bleef hetzelfde en de morfinespuiten had ik echt wel nodig. De zaalarts was weer langs geweest en had het verband eraf gehaald. Het zag er redelijk uit, maar weer een paar plekken die niet gepakt hadden. Eentje was me wel bekend, want dat was degene waarvan het bloedvat gesprongen was. Dus weer een teleurstelling voor me. Vóór de operatie zag mijn arm er beter uit dan na de operatie.
Donderdag 30 maart 2006
Het zou een dag opname zijn maar ik lag hier alweer een week. Ik zou wel weer naar huis willen, maar de arts wilde me niet laten gaan zolang ik nog zoveel pijn had. De nacht had ik redelijk geslapen op de slaapmedicatie en voelde me al wel wat beter.
Dinsdag 4 april 2006
Eindelijk kreeg ik te horen dat ik naar huis mocht. Ik was blij om dat te horen. Ik kreeg een afspraak mee voor 1 mei 2006 bij de internist, want ze wilden toch een onderzoek doen.
Lees verder Mei 2006