Zaterdag 29 oktober 2005
Toen ik wakker werd voelde ik me al niet zo lekker, De plek waar geprikt was zag er rood uit. Het voelde warm aan en het deed zeer. Ik besloot toch naar de sportschool te gaan om te spinnen. Dit deed ik namelijk 3 keer per week. Tijdens het sporten zweette ik meer dan anders en ik kreeg steeds zwarte vlekken voor mijn ogen.
Zondag 30 oktober 2005
De hele dag heb ik op bed gelegen. Ik voelde me erg beroerd. De plek waar ik geprikt was werd groter, roder en warmer. Daarnaast begon ik nog meer te zweten. Ik kreeg van Vera het bekende vrouwen antwoord te horen van “jullie mannen zijn allemaal piepers en aanstellers en kunnen ook nergens tegen”. Want zij had de prik die vrijdag ook gekregen en zij had nergens last van.
Maandag 31 oktober 2005
Om 6.00 uur ging mijn wekker en ik voelde me nog beroerder dan zondag. Pijn, zweten en een brandend gevoel in mijn arm. Maar ik wilde toch proberen om te gaan werken. Het eten klaarmaken ging al moeizaam. Ik moest me soms aan het aanrecht vasthouden. Ik wilde naar buiten gaan, maar viel recht voorover op de grond. Ik ben voorzichtig weer opgestaan en terug naar binnen gegaan. Ik heb Vera wakker gemaakt en vertelde haar wat er gebeurd was. Toen ben ik weer terug naar mijn bed gegaan. Om 8.00 uur hebben we meteen de dokter gebeld en uitgelegd wat er aan de hand was. Het antwoord van de assistente was dat het een gevolg was van de griepprik en dat dit over een paar dagen over zou moeten zijn. Ik kreeg geen arts te spreken.
Dinsdag 1 november 2005
De pijn werd steeds erger en de rode plek werd steeds groter en mijn arm begon op te zetten. Op de plek waar de prik was gezet was het erg pijnlijk en heel warm. Daarbij had ik ook nog een verhoging van 38.4. Weer de huisarts gebeld en ik kreeg hetzelfde verhaal te horen van de assistente. Ook kreeg ik weer geen arts te spreken.
Woensdag 2 november 2005
Mijn arm was helemaal dik en vuurrood geworden. Ook was er een gele streep op mijn arm zichtbaar geworden. Op het eerste gezicht leek het voor ons op een bloedvergiftiging. Weer de dokter gebeld en ik moest maar even langskomen. Eerst even vervoer moeten regelen en dan naar de huisarts. De huisarts keek er even naar en zijn diagnose was dat ik waarschijnlijk een allergische reactie had op de griepprik en hij zei dat ik meteen bij de griepprik een antibioticakuur had moeten krijgen. Dit was niet gebeurd. Hij schreef nu een antibioticakuur voor en binnen 3 dagen moest het over zijn. Nadat ik een kwartier later thuis was en mijn vest voorzichtig uittrok bleek dat ik een hele grote blaar onder mijn arm had en deze zat helemaal vol met geel vocht. Vera kwam snel naar boven en boven de wasbak knapte de blaar. Ik ben meteen met de kuur begonnen in de hoop dat deze snel zou aanslaan.
Donderdag 3 november 2005
Het ging deze dag nog slechter dan de vorige dagen. De koorts werd ook hoger en het vocht bleef maar uit mijn arm lopen. Vera had bij haar moeder een paar onderleggers en luiers gehaald en deze om mijn arm gedaan. Weer belden we de huisarts om te vragen of hij langs wilde komen. In eerste instantie zei de assistente dat ik zelf naar het spreekuur moest komen. Ik legde uit dat ik daar niet toe in staat was. Dus de huisarts kwam ‘s middags langs. Hij zei meteen dat het een allergische reactie was en dat het na het weekend over moest zijn. Vera vroeg hem nog of hij niet naar mijn arm en de blaren wilde kijken. Dit hoefde hij niet te zien, want hij zag zowel dat ik doodziek was. En ging weer weg.
Vrijdag, zaterdag en zondag (4 t/m 6 november 2005)
De pijn werd steeds erger en er kwam geen verbetering in. Ik voelde me steeds zieker en de koorts werd ook niet minder. Het hele weekend heb ik geen oog dicht kunnen doen van de pijn en de arm werd roder en dikker. Er kwamen steeds meer blaren bij en het vocht uit mijn arm wilde ook niet stoppen. Ik had Pampers om mijn arm gedaan om het vocht op te vangen. Zeker drie keer per dag moest het bed verschoond worden.
Maandag 7november 2005
Vandaag was de pijn niet te houden. Je voelde al op 10 cm afstand de warmte van mijn arm af komen. De arm was steeds meer gaan opzetten en het vocht bleef maar uit mijn arm komen. De koorts was ondertussen ook verhoogd naar 41 graden. We hebben de huisarts weer gebeld om te vragen of hij langs kon komen. Ook nu kregen we de vraag of ik zelf kon komen. Vera legde weer uit dat dat niet lukte. Daarna kreeg ze de vraag of ik dan niet een taxi kon pakken. Vera zei dat dat ook niet zou lukken en dat ik blij was dat ik nog kon staan. De assistente zou dan wel vragen aan de huisdokter of hij ‘s middags langs wilde komen. Ik heb de hele dag liggen wachten, maar heb geen dokter gezien.