Dinsdag 29 augustus 2006
Het was dan zover. Ik moest rond 8.00 uur in het ziekenhuis aanwezig zijn. Ik moest me melden op de voor mijn onderhand bekende afdeling. Eenmaal op zaal kreeg ik te horen dat ik als tweede geopereerd zou gaan worden. Ik hoefde dus niet lang te wachten voordat ik naar beneden kon gaan. Om 8.45 uur ging ik naar beneden en om 9.15 ging ik de operatiezaal in. De plastisch chirurg en de assistent stonden al klaar. Ik vroeg aan de chirurg nog een keer wat precies de bedoeling was. Hij legde het nog een keertje goed uit wat ze precies gingen doen. Daarna maakte hij nog een grapje van dat hij de operatiekamer aan het regelen was dat hij meteen de vraag kreeg van het is toch niet voor de heer van Berkel? En hij moest wel zeggen dat het weer voor de heer van Berkel was. Hij zei: “Ja, je bent onderhand wel erg bekend geworden hier. Terwijl we zo aan het praten en grapjes aan het maken waren diende de narcotiseur de slaapmedicatie toe en ik zakte langzaam weg. Voor zover ik me kan herinneren heb ik niet lang op de operatietafel en de uitslaapzaal gelegen, want toen ik weer bij mijn positieven kwam, lag ik alweer op zaal. Zoals afgesproken kreeg ik weer antibiotica en ik had een morfinepompje gekregen. Deze had de eerste dag goed gewerkt .Ik voelde me een heel stuk beter dan de andere operaties. Ik heb zelfs meteen zelf naar huis gebeld om te zeggen dat ik weer op zaal was. Vera had nog niets gehoord, terwijl de verpleging had gezegd dat ze gebeld hadden en de voicemail kregen. Volgens de verpleging had de operatie iets langer geduurd dan de bedoeling was. De operatie zou een uur duren maar het was 3½ uur geworden. Later op de dag was de assistent nog langs geweest en vertelde me dat de operatie goed was verlopen.
Woensdag 30 augustus en donderdag 31 augustus 2006
Deze dagen voelde ik me redelijk goed, alleen best veel pijn. Maar ik redde het wel met het morfinepompje. Maar wat gebeurde er donderdag later op de dag?? Het mocht niet goed gaan! Het infuus was weer gesneuveld. Dus er moest weer iemand komen om het infuus in te brengen. Deze kwam pas na twee uur en kreeg het infuus er niet goed in. Ik vertelde haar dat ik meestal voor een infuus naar beneden moest. Dus de verpleegster zei: “Dan ga ik niet verder moeilijk doen”. Zij gaf aan de verpleging door dat ik naar beneden moest om het infuus laten inbrengen. Daar was het snel gebeurd en ik kreeg nog twee keer morfine extra bij, want de arts vond dat ik te lang zonder de morfine had gelegen. Ik werd eerst een half uur aan de monitor gelegd om in de gaten te houden dat het wel goed ging met de morfine. Het ging allemaal goed en een half uur later hebben ze gebeld dat ik weer naar boven mocht. ‘s Avonds was de arts weer geweest om te vragen hoe het ging. De rest van de donderdag ging het wel redelijk.
Lees verder september 2006