Juli 2012

Woensdag 4 juli 2012
Het leek erop dat ik door iets gestoken ben in mijn arm. Er zit namelijk weer een klein blaasje op mijn arm. Later op de avond was het blaasje stuk en werd weer rood. Ik heb het meteen ingesmeerd met Fucidin. Ik hoopte dat dit goed bleef gaan.

Donderdag 5 juli  2012
Het plekje is toch weer groter geworden. Het was vanochtend alweer zo groot als een 2 euromunt. Heb het weer ingesmeerd en wilde gewoon naar mijn werk gaan. Onderweg belde Vera om te vragen hoe het nu was. Ik legde uit dat de plek groter was geworden, maar dat ik gewoon ging werken. Maar ik moest van haar meteen het ziekenhuis bellen. Kreeg eerst een verpleegster aan de telefoon en weer moest ik alles uitleggen. Ze ging even met de arts overleggen en zou mij weer terugbellen. Twee minuten later werd ik teruggebeld en ik kreeg te horen dat ik meteen moest komen.

Na een half uur werd ik door een verpleegster binnen geroepen. Zij was op dat moment de verantwoordelijke voor de Eerste Hulp. We kregen al meteen een soort strijd, want volgens haar zag het er niet zo ernstig uit en de vorige keren was er ook niets gevonden, dus nu zou het ook wel niets zijn. Ik gaf aan dat als er iets was dat ik altijd even moet bellen als ik het niet vertrouwde. De artsen weten namelijk ook nog steeds niet helemaal wat het is. Ze geeft als antwoord: “u weet niet wat het is of u wilt het niet weten”, want de artsen weten namelijk wel wat het is. U krijgt deze ontstekingen, omdat uw weerstand niet goed is. Tja, dat weet ik ook wel. Maar waar komen die infecties vandaan en dat weten de artsen ook niet.  De verpleegster gaf wel aan dat de arts wel even wilde kijken voordat ik naar huis ging. Dus het was weer wachten en de  wond werd steeds groter. Weer een uur later kwam een co-arts bij me. Hij keek er naar en ging meteen overleggen met de chirurg. Deze kwam ook even kijken. Zij gaf aan dat het waarschijnlijk weer een opname zou worden. Even later kwam de co-arts om te zeggen dat ze weer bloed gingen prikken. Weer een uur later kreeg ik te horen dat ik weer opgenomen moest worden en weer antibiotica zou krijgen. Later werd ik opgehaald door een verpleegster van H3. Om het uur werd naar de plek gekeken en afgetekend, want de plek werd steeds groter.

Vrijdag 6 juli 2012
Deze nacht redelijk goed geslapen, wel een paar keer wakker geweest door mijn overbuurman. Deze liep de hele nacht te spoken en met de stoel te schuiven. Om half 6 stond er een arts aan mijn bed om de elleboog te bekijken. Op de open wondjes na zag de elleboog er rustig uit. Het was verder niet uitgebreid, maar de wonden waren wel vuriger. Later op de dag werd de pijn heviger en er kwamen weer wondjes erbij. De arts werd erbij geroepen en die gaf aan dat men er verder niets aan kan doen alleen maar hopen dat de antibiotica aan ging slaan. En als de pijn erger werd dan moest ik maar om een pijnstiller vragen.

Zaterdag 7 en zondag 8 juli 2012
De dagen gaan maar langzaam voorbij en weer was het 2x raak met het sneuvelen van het infuus. Maar ja dat ben ik onderhand wel gewend. De roodheid om het  litteken is wel vuriger geworden, maar de plek op zich was weer geslonken. Het lijkt erop dat de pijn tegen de avond weer erger werd. Maar gelukkig kan dit voor het grootste gedeelte ondervangen worden door pijnstillers. Zaterdag is de weekend-zaalarts langs geweest en die gaf aan gewoon doorgaan met de antibiotica 6x per dag en maandag zou er verder gekeken worden. Zondag was het ook een rustige dag. Je kan dan heel goed merken dat het weekend is, want je ziet geen arts en er is maar weinig verpleging aanwezig.

Maandag 9 juli 2012
Vannacht maar weinig geslapen, want weer was het raak met het infuus. Vannacht om 01.00 uur merkte men dat het infuus verstopt was. Deze hebben ze geprobeerd om door te spoelen, maar dat lukte niet. Dus hij moest er weer uit. De hoofdzuster kwam langs en die heeft 3x geprobeerd om een nieuw infuus in te brengen. Het lukte haar niet, dus men besloot om een arts te bellen en die zou langskomen. Pas om half zes stond deze voor mijn bed en ook bij hem ging het niet meteen de eerste keer. De tweede keer was het raak. Later op de dag kwam de zaalarts ook weer langs en die gaf aan dat ik waarschijnlijk de volgende ochtend naar huis mocht, maar eerst wil de chirurg mij nog even zien. Rond 19.00 uur kwam de chirurg langs en die gaf aan dat het goed was dat ik naar huis ging, maar ik kreeg nog wel voor vijf dag antibiotica mee en de week erna moest ik terugkomen. Dit kwam heel goed uit, want een paar dagen later gingen we een week op vakantie en het risico zat er in dat ik niet mee kon. De volgende ochtend na 10.00 uur mocht ik naar huis. De chirurg wilde wel dat ik om 10.00 uur nog 1x de antibiotica via het infuus krijg.