Opname Paaz-afdeling

Maandag 5 november 2012

De hele nacht slecht geslapen en om half 6 had ik al samen met mijn overbuurman 3 bekers koffie op. Vroeg aan de verpleging of alles al geregeld was, maar men kon nog niets terug lezen. Ik moest het even aan de dagdienst vragen. Om 8 uur was de dagdienst op de zaal en die gaf aan dat de taxi nog geregeld moest worden alleen weet men niet hoe dat in zijn werk ging. Eindelijk na een uur was alles geregeld.
De taxi zou me om 11.20 uur ophalen bij de Eerste Hulp ingang. Maar om 10.10 uur was de zaalarts nog steeds niet langs geweest. Hij moest eerst nog de wond zien en er een foto van maken voor de chirurg. Om 10.15 uur was hij er dan eindelijk. De wond zag er goed uit vond hij en je zag de genezing goed. Hij zei  het zou toch mooi zijn als dit de oplossing zou zijn. Meteen daarna kwam ook nog de internist langs en die heeft de insuline nogmaals verhoogd. Want het blijkt dat mijn suiker in de avond steeds veel te hoog is.

Eindelijk was ik dan klaar. Even afscheid nemen van de verpleging.
Ik ging pas om half 11 naar beneden. De taxi was gelukkig iets te laat en het leek wel uren voordat we bij Overvecht waren. Om even over 11 waren we er. We kwamen aan bij de hoofdingang. De verpleging had helemaal niet aangegeven waar ik zijn moest. Dus ik zoeken en zag dat er 3 verdiepingen waren. Ik eerst naar de 9
e afdeling daar stond ik voor een gesloten deur en er stond dat het om een gesloten afdeling ging. Dus ik dacht bij mezelf hier moet ik niet zijn. Ik weer de lift in en naar de 12e verdieping, daar moest ik dus zijn om me te melden. Krijg ik ineens te horen u moet zich melden op de 9e verdieping. Ik dacht meteen wat is dit nu weer. Ik weer met al mijn spullen naar de 9e verdieping en belde maar aan. Terwijl ik daar stond te wachten voelde ik een enorme druk op me borst en begon er zelfs van te zweten.
Eenmaal binnen kreeg ik een klein intake-gesprekje en werd op de afdeling rondgeleid. Het is een oude afdeling met een soort huiskamer. Er is op deze afdeling voor 10 personen plaats en op dit moment zitten er 6 personen. Ik kom te liggen op een zaal met nog 2 andere mannen. Wel moest ik al mijn medicijnen en spullen voor de wond inleveren, dat is de regel hier. Later kwam er een psychiatrische arts langs om te praten. Hij vroeg aan me en wat vind je er van? Ik gaf hem aan dat ik erg geschrokken was dat ik op een gesloten afdeling terecht was gekomen. Hier antwoordde hij op dat het zo is en dat er wel wat aan de regels gedaan kan worden. Daarnaast kreeg ik de vraag wat kom je hier eigenlijk doen? Ik dacht bij mezelf wat kom ik hier doen? Tja dat is een goede vraag. Ik kom hier voor hulp met mijn problematiek in de eerste instantie voor genezing van me arm en daarnaast de psychische problemen. Volgende vraag was ben je hier voor jezelf gekomen of doe je het voor je familie of anderen. Ik heb hier eerlijk antwoord op gegeven, in de eerste instantie deed ik het voor de familie, maar ben er nu zelf ook achter dat ik het voor mezelf doe, want ik merk nu dat ik heel erg in de knoop zit met mezelf en dat er dagen zijn dat ik alles zat ben enz.

Later in de middag kwam de psychiater ook langs en die vroeg me ook het hemd van mijn lijf af. En sommige vragen die hij stelde dacht ik bij mezelf van waarom vraag je deze. Op sommige momenten kreeg ik het gevoel dat ik in de verdediging moest. Later legde hij me wel uit waarom hij sommige vragen stelde. Hij legde mij ook uit waarom ik op een gesloten afdeling terecht was gekomen. Het heeft namelijk te maken met het feit dat ze mij dan beter kunnen observeren, zowel geestelijk als  lichamelijk.
Het kan namelijk zijn dat ik toch onbewust aan de wond zit. Maar gelukkig weet ik zeker dat dit niet het geval is. Door mij goed te observeren kan men een goed behandelingsplan maken, zodat ik eindelijk de trauma kan verwerken en een nieuw begin kan maken. Voor de rest is de avond erg lang geweest, want er is hier in de avond niets te doen, alleen een uurtje bezoek. Gelukkig heb ik mijn laptopje en kan hier nog wat mee doen.

Dinsdag 6 november 2012
Heb vannacht redelijk goed geslapen, al had ik zelf gedacht dat ik niet zou slapen de eerste dag. Zelfs mijn suiker was vanochtend op peil. Het eten doet men hier gezamenlijk, dus om 9.00 uur was het ontbijt en daarna is er een ochtendrondje. Dan zit je met zijn allen om te vertellen wat je deze dag van plan bent en je krijgt te horen als er gesprekken voor je staan enz. Vandaag had ik alleen een afspraak staan met de diabetes-verpleegkunde en ik zou naar *PMT gaan en dat is elke dag van 13.15 uur tot 14.15 uur. Na dat rondje kan je gewoon je gang weer gaan.
De PMT vond ik best wel vermoeiend. Het thema was je grenzen kennen. En meteen bij het  tweede onderdeel kwam ik mezelf al tegen. Er moest een krat met spulletjes van de ene naar de andere kant overgebracht worden. Nou dat zou ik wel even doen doen. Ik pakte de krat en meteen kreeg ik een flinke pijnscheut in mijn arm. En hier heb ik de rest van de tijd een beetje last van gehad. Kreeg van de therapeut te horen van kijk nou in het vervolg uit en luister naar lichaam. Maar ja, het lukt me niet echt om toe te geven dat ik die dingen niet meer kan. Later was de diabetes-verpleegkundige langs geweest en die heeft de insuline weer aangepast. En ze heeft meteen voor morgen een afspraak gemaakt bij de pedicure, want er zitten wat diepe plooien in mijn hiel en die doen erg zeer. Later kwam er nog een andere arts voor een lichamelijk onderzoek. Ik gaf aan dat dit allemaal bekend is, maar ik kreeg het antwoord van dat dit bij ieder nieuwe patiënt gebeurd. Dus tja, dan maar een extra onderzoekje.

Woensdag 7 november 2012
Vannacht heel onrustig geslapen, enkele keren wakker geweest. Vanochtend moest ik bij de pedicure komen en die gaf me aan dat mijn voeten er goed uitzagen, ondanks dat ik prednison slik. Maar mijn linkervoet was wel iets erger dan de rechtervoet. Maar gelukkig de voeten zijn gedaan en ik moet ze goed gaan insmeren met voetencrème. Voor de rest heb ik een belabberde dag gehad geen gesprekken en wel hoofdpijn. Vanmiddag even op me bed gelegen en wat geslapen. De hele dag voel ik me ook erg moe en sloom. Vanavond kwam Vera op bezoek, dat deed me heel goed. Het uurtje was dan ook veel te snel voorbij. Heb met haar ook gesproken dat ik het moeilijk heb om binnen te zitten, maar dat het wel goed is en dat ik er sterker eruit kom.

Donderdag 8 november 2012
Ook vandaag werd ik moe wakker en dat terwijl ik met de CIBAB slaap. Heb daarom gevraagd of de afspraak met de longspecialist vervroegd kan worden, zodat de CIBAB ook gecheckt kan worden. Ook vandaag ben ik even een half uurtje naar buiten geweest sinds 3 weken, wel met een verpleger. Na een half uur buiten te zijn geweest voelde ik wel dat het zo genoeg was voor vandaag. Heb daarom vanmiddag ook heel even op bed gelegen. Later is de diëtiste weer  langs geweest en ze gaf aan dat de suikers op dit moeilijk onder controle zijn te houden. We gaan maandag aan de slag met een schema te maken waar ik me een beetje aan moet gaan houden. De rest van de dag ging het wel redelijk goed, alleen mijn ogen worden steeds slechter. Morgen maar eens naar een arts vragen.

Na twee weken mocht ik eindelijk van de gesloten afdeling af en ging ik naar de open afdeling. Hier had ik wel meer vrijheid en kreeg ik ook wat meer soorten therapieën. Maar de therapie die ik nodig had kreeg ik niet. Twee keer heb ik een behandelingsplan-bespreking gehad, maar het werd mij niet echt duidelijk wat ze nu precies voor behandelingsplan voor mij hadden. Wat ik in die maand heb geleerd is dat ik op mezelf was aangewezen en goed over alles kon nadenken.  En daarbij kreeg ik op vrijdag, ik was er net een paar dagen te horen, dat ik het weekend naar huis moest. Dit was niet echt een goed idee. Maar ja ik ben toen toch van zaterdag op zondag naar gegaan. Het eerste weekend ging helemaal niet lekker. Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak thuis en belandde dus ook vrij snel in een flinke discussie.  Zondags ben ik ook op tijd terug gegaan en bij de verpleging heb ik aangegeven dat het weekend niet goed was gegaan. De week erop ben ik maar één dag naar huis gegaan en dat ging al een stuk beter, maar toch voelde ik me niet op gemak. Dit heeft ook wel te maken met het feit dat ik ondertussen al bijna drie maanden van huis was en dan ga je ineens weer naar huis. De laatste week dat ik er was kreeg ik eindelijk het gevoel dat er wat aan therapieën gedaan werd. Ik was ondertussen aangemeld bij een instantie in Utrecht voor impulsiviteit. In de laatste week werd mij ook gevraagd of ik mee wilde werken aan een interview. Dit hield in dat ik door een psychiater geïnterviewd zou worden in een zaal met allemaal psychiaters, co-psychiaters en assistenten. Ik stemde hier mee in, want ik had zo van misschien komt men wel met meer ideeën om mij verder te helpen.
Het interview duurde ongeveer 20 minuten en daarna was er nog de gelegenheid voor de anderen om vragen aan mij te stellen. Er kwam meteen al een vraag over mijn website, waarom ik zoveel met de website bezig was. Ik gaf aan dat het voor mij heel belangrijk is en dat ik zo alles van mezelf af kan schrijven en dat ik anderen wil laten zien wat een streptokok kan veroorzaken en dat er ook medische missers gemaakt worden.