November 2012

Donderdag 1 november 2012
Vandaag een hele onrustige dag gehad. Om 11.00 uur nog een gesprek gehad met de psychiater. Heb aangegeven dat ik er voor ga, maar als het kan dat dit dan wel op een korte termijn moet gebeuren. Want ik ken mezelf, als het beter met me gaat dan heb ik de neiging om te zeggen het gaat weer goed dus dan hoeft het niet meer. Maar hier had hij al aan gedacht en wil me vanuit hier meteen doorsturen naar Overvecht in Utrecht.
Hij zou alles in orde gaan brengen en proberen dat ik begin volgende week overgeplaatst kon worden. Terwijl ik naar de afdeling liep had ik een dubbel gevoel enerzijds  opgelucht en anderzijds een drukkend gevoel.
Opgelucht omdat ik de stap had gezet en een drukkend gevoel van het wordt een zware en misschien een lange weg. Later in de middag heb ik nog even met een verpleegster zitten praten die mij vanaf het begin heeft mee gemaakt. Ook zei gaf aan dat ik de goede keus had gemaakt en dat dit me alleen maar sterker zou maken.
Ook de zaalarts is even langs geweest om de wond te bekijken en de wond zag er weer een stukje beter uit dan gisteren. Heb hem ook doorgegeven dat ik naar Overvecht ga en hij zou alles verder gaan regelen met de psychiater.
Even later werd ik al opgebeld door de opnamecoördinator van de Paasafdeling in Overvecht dat ik aanstaande maandag al om 11.00 uur verwacht zou worden. Dit is wel heel snel. Ik wilde nog even een dagje naar huis, maar dat was niet zo’n goed idee. Want als je thuis bent dan is het ook weer moeilijker om weer terug te gaan.


Voor het eten kwam de chirurg nog even bij me langs om te praten en hij gaf aan dat hij trots op me was dat ik deze stap heb genomen en dat hij het hele vervolg zal blijven volgen en als er iets is, dat ik hem dan wist te vinden. Na de opname moet er ook meteen een afspraak gemaakt worden met hem om de arm te laten zien.
Deze behandeling met de prednison is echt het laatste wat hij nog in zich had om het te genezen, want hij weet het anders ook niet meer. Dus laten we hopen dat deze diagnose nu de juiste is en dat we eindelijk na zeven jaar kunnen zeggen:  het is genezen ,voor zover het kan. Ik moet er wel rekening mee houden dat ik de rest van mijn leven nog steeds met de pijn moet leven.

Vrijdag 2 november 2012
Vandaag een redelijke goede dag gehad, de pijn viel mee. Alleen de suiker heeft nog steeds de kuren. Het lijkt erop dat het de  hele dag goed gaat onder de 15 mmol/L, maar in de avond loopt deze op tot soms boven de 20 mmol/L. Ik kijk wel weer erg tegen het weekend op, want er is dan weinig te doen.

Zaterdag 3 november 2012
Het hele weekend heb ik een onrustig gevoel gehad en gelukkig weet ik de oorzaak hiervan. Want ik loop te piekeren over overmorgen want dan is het zover. Ik ga een nieuw hoofdstuk openen (mijn traumaverwerking na 7 jaar). Ik begin steeds meer te beseffen dat dit een goede keuze is die ik heb gemaakt, maar dat neemt nog niet weg dat ik er erg tegenop zie.

Zondag 4 november 2012
Gelukkig kwam Vera vanochtend onverwachts even langs. Dit deed me erg goed om haar nog even te zien. De wond was vandaag iets vuriger dan gisteren maar dat kon ook wel door de zenuwen komen gaf de verpleegster aan. Want het is niet bekend hoe zenuwen en stress zich uiten. Waarschijnlijk is het bij mij zweten en dat de wond dan weer wat gaat opspelen. Volgens de verpleging is voor morgen alles geregeld en ik word om 11.00 uur verwacht, maar ik weet nog niet op welke afdeling, dat krijg ik morgen te horen.

Lees verder: Opname Paaz-afdeling