Augustus 2012

Vrijdag 10 augustus 2012
Vanochtend op mijn werk zag een collega dat er weer bloed op het verband zat. Dus ik snel kijken wat er aan de hand was. Bleek dat er weer een open plekje op mijn arm zat. Ik dacht goed in de gaten houden. Maar ongeveer een uur later was de wond weer groter. Het was voor mij weer duidelijk. Ik kon weer bellen naar de EHBO. Daar kreeg ik te horen dat het erg druk was en dat ik de poli maar moest bellen. Dit is nu al de tweede keer dat ik niet bij de EHBO terecht kon. Dus ik bel met de poli en ik kon om half twee terecht op het nabehandelingsspreekuur. Ik kwam daar en de arts vond het toch verstandiger om de chirurg erbij te halen. De plek was ondertussen weer groter geworden. De chirurg gaf aan dat er weer gestart moest worden met een antibioticakuur. Hij wilde me niet opnemen, dus ik kreeg een kuur voor tien dagen mee. Maar ik moet me de volgende ochtend wel melden bij de EHBO. De arts gaf aan dat ik rond half elf er heen moest gaan, want dan was net de overdracht voorbij.

Zaterdag 11 augustus 2012
Half 11 en ik zit bij de EHBO. De eerste arts heeft al gekeken. Blijkbaar zit er ook nog een grote blaar onder de elleboog. Deze kon ik zelf niet zien. Ze ging in overleg met de chirurg. Een kwartier later komt de arts terug met de chirurg. Het eerste wat hij zegt: “hé een bekend gezicht”. Ook hij keek naar mijn arm en gaf aan dat het wel weer een opname zou worden. Ook hij ging weer overleggen. De verpleegster kwam ondertussen bloed afnemen. Het waren weer zeven buisjes bloed. Er werd ook maar meteen een infuus ingebracht. Even later kwam de arts vertellen dat ik opgenomen ging worden en dat ik meteen de eerste antibiotica op de EHBO zou krijgen. Even later kwam een verpleegster van H3 mij ophalen. Dus toen lag ik weer op de bekende afdeling. Ik kwam te liggen op een kamer voor twee personen. Wel lekker rustig. Rond 22.00 uur stonden er twee artsen aan mijn bed. Ze willen even naar mijn arm kijken. Ze vonden nu wel dat het er een stuk rustiger uitzag, maar ze maakten zich wel zorgen om twee plekjes. Uiteindelijk wilden ze wachten tot de volgende ochtend.

Zondag 12 augustus 2012
Afgelopen nacht heel vast geslapen. Ik had zelfs niet gemerkt dat ze controles bij mij hadden gedaan. De rode plekken waren wel iets vuriger geworden, maar gelukkig niet verder uitgebreid. De blaren waren nu allemaal kapot en het vocht was eruit gelopen. ‘s Middags was de zaalarts geweest en gaf aan dat het er allemaal goed uit zag en dat de antibiotica goed aansloeg. Hij gaf aan dat ik de volgende ochtend wel weer naar huis mocht en dat ik dan met tabletten verder de kuur af moest maken. De verpleegster en ik keken elkaar aan, zo van wat is dit nu weer. Maar het was nog geen morgen en de volgende dag zou de vaste zaalarts komen en die is de eindverantwoordelijke. Ik had namelijk nog steeds last van een brandend gevoel in mijn elleboog. De verpleegster gaf aan dat als ik veel pijn had dat ik om een pijnstiller moest vragen. Dat heb ik één keer gedaan, want ik wilde zo weinig mogelijk van die zooi slikken. Voor de rest heb ik veel geslapen.

Maandag 13 augustus 2012
Ook deze nacht had ik goed geslapen, alleen wat kort, maar wel vast. De wonden hadden wel weer gebloed en het deed best zeer. De ene keer is het gevoel dat mijn arm in brand staat en de andere keer zijn het hevige pijnscheuten. De zaalarts kwam laat in de ochtend langs en gaf aan dat ik nog niet naar huis mocht. Daarbij wilde ze eerst nog met mijn arts overleggen en die was deze dag pas weer begonnen na een vakantie. Later kwam ze weer langs en ze had hem gesproken. Hij was aan het werk in het Ouderijn in Utrecht en hij zou proberen om na zijn dienst nog langs te komen. En totdat hij langs was geweest moesten ze doorgaan met de antibiotica. Tegen een uur of 6 kwam ze weer langs om door te geven dat het hem niet ging lukken om langs te komen, maar hij zou de volgende dag zeker langskomen. Later op de avond zag ik dat het weer ging bloeden en nu bleek dat de donkere huid aan het los gaan was en daaronder kwam het bloed uit. Maar men wilde er niets aan doen, alleen maar steeds controleren.

Dinsdag 14 augustus 2012
Gelukkig begon de antibiotica aan te slaan en de vurigheid begon af te nemen. Maar daartegen was er nog niets veranderd aan de pijn. De zaalarts kwam even langs om te vragen hoe het ging en ze gaf aan dat ze op het moment ook niets kon doen en ook moest wachten op mijn vaste arts. En ja hoor, later in de middag was het weer zover, infuus gesneuveld. Eerst probeerde een verpleegster het infuus in te brengen, maar dit lukte haar niet. Daarna heeft ze de zaalarts erbij gehaald en die heeft ook nog 2x geprobeerd en haar lukte het ook niet. Toen gaf ze aan om het maar in mijn voet te proberen en dit lukt wel meteen. Maar wat doet dat zeer pfff. Het lopen ging ook moeizaam met zo’n infuus in je voet. Later in de middag kwam mijn arts langs en die gaf aan dat ik nog niet naar huis mag, pas als de elleboog rustig was. Daarnaast is er een heel stuk huid weg. Hij gaf aan dat het net te klein was voor een huidtransplantatie en daarnaast zou mijn lichaam het toch afstoten. Het vette gaas moest er nu wel af, maar het  absorberende verband moest er wel op. De arts zou de volgende dag of anders de dag daarna weer lang te komen.

Woensdag 15 augustus 2012
Deze nacht weinig geslapen. Dit kwam door de pijn van het infuus in mijn voet. Daarnaast deed mijn arm ook erg zeer. Ik kon vandaag mijn arm ook niet plat op de tafel leggen, want dat doet zo zeer. Volgens de zaalarts heeft dit te maken met de zenuwbeschadiging. Waar de donkere plek heeft gezeten zat een gele gloed over. Nu moest dat weer in de gaten gehouden worden. Deze dag had ik ook niet zo’n beste dag, zit een beetje aan me tax. Dit komt ook wel door de pijn en elke keer moest ik aanhoren van wanneer houd het eens voor je op, dit duurt wel heel lang enz. tja het duurt zeker lang en nee ze hebben nog steeds niets gevonden om het te genezen. Nee, ook de artsen staan voor een raadsel. Ik probeer altijd wel positief te zijn maar dat lukt me ook niet altijd en dan wil ik de handdoek in de ring gooien. Maar gelukkig kom ik er ook wel weer snel uit en denk bij mezelf, ik heb mijn arm nog en kan er bijna nog alles mee doen. Het had ook anders kunnen lopen. Volgens de zaalarts zou mijn arts vandaag langskomen, maar die is helaas niet langs geweest. En weer is het infuus gesneuveld, maar het infuus werd gelukkig weer in mijn arm ingebracht. Wat was dat een fijn gevoel dat het infuus uit mijn voet ging. Het was 02.00 uur en ik lag nog steeds wakker. De verpleegster gaf aan dat ik maar een inslaper moet nemen, zodat ik toch wat slaap. Dat had ik toen maar ingenomen.

Donderdag 16 augustus 2012
Ik was vandaag alweer om 06.00 uur wakker en had best wel lekker geslapen. Het leek erop dat de pijn was afgenomen en de roodheid leek ook  weer iets verminderd. De zaalarts vond dat we nog even met de antibiotica door moesten gaan.

Vrijdag 17 augustus 2012
Vandaag ging het redelijk goed en ook de arts was langs geweest. Hij gaf aan dat ik de volgende dag naar huis mocht,  maar hij wil dat ik ’s morgens vroeg om 10.00 uur nog een antibiotica via het infuus kreeg. Hij gaf wel aan dat ik in het vervolg moest proberen als er iets was, een afspraak te maken met de poli en het liefste op maandag of woensdag. Ik vroeg hem ook of ik niet iets kon krijgen voor het infuus, want elke opname kreeg ik een aantal infusen en dat is niet echt goed voor mijn aders denk ik. Hij gaf aan dat er wel wat was, maar dat ze dat niet doen bij mij gaan doen, omdat het weer een operatie zou zijn en men weet nooit wat ze dan weer tegenkomen bij mij. Dus gewoon zo doorgaan.

Vrijdag 24 augustus 2012
Het is weer zover, terwijl ik gewoon aan tafel zit, zie ik ineens weer een rode plek opkomen. Dit gebeurt nu elke keer en die plek wordt dan steeds groter en dan komen er blaren. Vera geeft aan dat ik contact op moet nemen met de EHBO. Maar ik ben weer eens eigenwijs en dacht van ik smeer het goed in en dan komt het wel goed. Het is nu toch nog maar een rode plek.

Zaterdag 25 augustus 2012
Had ik gisteravond maar geluisterd, want de plek is groter geworden en er zijn weer wondjes ontstaan. Daarbij komen er donkere plekken te voorschijn. De pijn is nog wel te doen, maar die neemt ook toe. Dus dan toch maar even bellen met de eerste hulp. Daar kreeg ik te horen dat ik niet kon komen omdat het erg druk was en dat ik beter eerst naar de huisartsenpost kon gaan. Daar zouden ze gaan kijken of ik toch nog naar de eerste hulp moest. In eerste instantie werd ik wel kwaad, want dit was niet de afspraak. Dus ik bellen met de huisartspost en had daar weer het hele verhaal uitgelegd. Ik kon meteen komen, dus daar ging ik dan. Ik werd vrij snel door de huisarts geroepen. Hij onderzocht mijn arm en zij vrijwel meteen dat dit echt iets voor de eerste hulp was. En daar ging ik weer met mijn koffertje naar de eerste hulp. Deze heb ik voortaan altijd bij me. Eenmaal bij de eerste hulp moest ik weer uitleggen wat er aan de hand was omdat er weer iemand achter de balie zat die van niets wist. Ik moest in de gang wachten to dat ik binnen geroepen werd. Ik werd vrij snel binnen geroepen. Deze arts kende mij gelukkig en gaf aan dat mijn eigen chirurg dienst had en ook nog in het ziekenhuis was. Ze ging hem meteen bellen en deze kwam later bij mij. Hij gaf aan dat het er niet verontrustend uit zag, maar hij wilde me maandagochtend wel weer zien op de poli in het Oudenrijn ziekenhuis. Ik hoefde geen afspraak te maken op de poli. Hij gaf ook aan dat ik voortaan kon bellen met de poli en als het in de avonduren en/of weekend wasdan moest ik contact opnemen met de eerste hulp en zij moeten dan contact opnemen met de chirurg. Dus ik kon weer naar huis.

Zondag 26 augustus 2012
Vanmiddag werd de pijn weer heviger en de arm werd roder. Daarnaast kwamen er ook nog blaren op de elleboog en de bovenarm. Vera belde met de EHBO om te vragen of de chirurg ons terug kon bellen omdat we het toch niet vertrouwde. De assistente zou het doorgeven, de chirurg had teruggebeld maar er ging iets mis met de telefoon. Ik belde later zelf terug en kreeg iemand van de chirurgie aan de telefoon en legde hem uit wat er aan de hand was. Hij gaf aan dat de chirurg mij meteen terug zou bellen. Even later werd ik weer teruggebeld door hem en kreeg te horen dat de chirurg mij niet terug kon bellen omdat het erg druk was. Maar ze hadden de situatie doorgesproken en ik moest een beetje vertrouwen hebben dat het wel tot de volgende morgen kon wachten. Want de chirurg had de arm de dag ervoor gezien en vond het niet ernstig genoeg om nu al actie te ondernemen. In de loop van de avond werd de pijn heftiger en er kwamen ook van die donkere plekken op de huid. ’s Nachts had ik soms zoveel pijn dat ik het ziekenhuis wilde bellen.

Maandag 27 augustus 2012
Vannacht erg veel pijn gehad en wilde de EHBO bellen, maar ik had zo van ik moet er toch heen, dus het kan wel wachten. Ik dacht ik ga er vroeg heen, zodat ik de eerste ben. Ik was er al om 7:45 uur en toen bleek dat de poli pas om 8:30 uur open ging. Ik ging maar in de wachtkamer zitten. Om 8:30 uur ging de deur open en ik kon meteen naar binnen. De chirurg keek samen met zijn co-assistent naar de arm en hij gaf aan dat het veel erger uitzag dan afgelopen zaterdag. Hij zei : “Gelukkig heb je je koffer weer bij je, want we gaan je opnemen. Maar ik ga je wel hier in Ouderijn opnemen,  want ik heb de komende week de meeste diensten hier.”

Ik moest eerst bloed laten prikken en daarna ging ik naar afdeling 4. Eenmaal op de afdeling werd ik naar mijn kamer gebracht. Ik kwam op een tweepersoonskamer terecht. Er lag nog een oudere mevrouw op deze kamer en die lag er al zeven weken. Het bleek dat deze mevrouw. ook een bacterie had. In eerste instantie had ik zo van wat een oud zooitje hier, maar de verpleging en de catering waren erg goed. Omdat het een kleinere afdeling is dan in Nieuwegein heeft men meer tijd voor je als patiënt. Dit was in Nieuwegein 6 jaar geleden ook, maar door de bezuinigingen is het er niet beter op geworden. De arm werd steeds pijnlijker en het werd steeds roder en de bovenarm werd ook nog dikker. Er moest een infuus ingebracht worden en omdat ik moeilijk te prikken ben wilde ze dit laten doen door een  anesthesist. Deze prikte in één keer goed. Dat gaf me wel een goed gevoel dat het meteen de eerste keer goed ging, want het is geen pretje om een aantal keren geprikt te moeten worden voordat ze een goed vat gevonden hebben. De hele dag om de paar uur werd mijn arm gecontroleerd door de verpleging of een arts. Daarnaast hadden ze een aantal kweekjes afgenomen.

Dinsdag 28 augustus 2012
Vannacht had ik redelijk geslapen. Dit kwam doordat ik aardig wat pijnstillers had gekregen,  anders was de pijn niet te houden. Vanochtend kreeg ik ook te horen dat ik naar een andere kamer ging verhuizen en kwam te liggen op een eenpersoonskamer. Als reden kreeg ik te horen dat het niet verstandig was om twee patiënten met een infectie op dezelfde kamer  te leggen. Voor mij maakte het niet uit of ik nu op een zaal kom te liggen of op een eenpersoonskamer. Omdat ik me niet al te lekker voelde, was het ook wel fijn dat ik alleen op een kamer lag. De plekken werden heftiger en daarnaast kreeg ik sinds zes jaar ook nog verhoging 38.7. Waarschijnlijk is er nu wel wat meer aan de hand dan zo maar een infectie. De zaalarts kwam langs en die gaf aan dat de leukocyten ook verhoogd waren en dat ze gewoon door gingen met de antibiotica. Deze moest eerst goed aanslaan. Hij gaf ook aan dat de pijnstillers verhoogd waren. Ik mocht nu 6 zes keer per dag een Oxynorm van 5mg.

Woensdag 29 augustus 2012
Vandaag kreeg ik te horen dat ik afgezonderd werd. Ik moest op de kamer blijven en als men naar binnen wilde moest men zijn/haar handen wassen en handschoenen aan. Als men de wond wilde bekijken of verzorgen dan moest er ook een schort voor. De reden hiervan is dat men heel voorzichtig op deze afdelingen is met infectiegevaar. Dit heeft te maken met dat op deze afdeling de meeste patiënten met protheses liggen en als daar een infectie bij komt moet de prothese er weer uit. Vandaag kwam er ook een internist bij mij langs omdat mijn suiker al de dagen iets te hoog was. Ze wilden nu uitzoeken of de verhoging invloed heeft op de genezing. Want dit kan best wel veel invloed op de genezing hebben. En je raadt het al, ook is in de afgelopen 12 uur twee keer het infuus gesneuveld. Ik word zo moe van dat iedere keer het infuus sneuvelt, maar er is geen andere manier. Volgens de zaalarts werd de wond wel weer wat rustiger, dus de antibiotica begon aan te slaan. Ze ging wel het beleid aanpassen, omdat de wond erg vochtig was moest de arm een paar keer per dag opengesteld worden aan de lucht, dus een paar uur per dag geen verband.

30 augustus 2012
Vannacht redelijk geslapen. Vanochtend moest ik urine inleveren en ze kwamen weer 7 buisjes bloed prikken. Deze keer kwam het vanuit de interne om te kijken of de nieren enz. nog allemaal goed werkten. Het bloedprikken ging deze keer wel wat sneller. Ze hoefde maar twee keer te proberen. De pijn werd steeds draaglijker en ik had vandaag ook geen koorts. Alleen nu had ik weer een probleem met mijn ontlasting. Ik had namelijk al een aantal dagen geen ontlasting gehad. De zaalarts gaf aan dat dit te maken heeft met de medicijnen die ik allemaal krijg. De openlucht heeft goed effect op de wond, want deze is weer een stuk droger. Maar wel was het infuus weer gesneuveld. Voor de rest ging het redelijk goed. Voelde me wel slapjes en moe.

Vrijdag 31 augustus 2012
Vandaag even een tegenslag gehad. De arts kwam langs en die gaf aan dat ze deze keer wel een infectie in mijn bloed hadden gevonden en het ging om de stafylokokbacterie. Deze is goed te behandelen met de antibiotica  Flucloxacilline (4x per dag 1000mg via het infuus). Maar het was voor mij wel weer even schrikken en balen dat het weer een stafylokokbacterie in de arm zat. De arts gaf aan dat ik zeker nog een week de antibiotica via het infuus moest krijgen en als de infectiewaardes lager werden mocht ik misschien eerder naar huis met tabletten. Maar dan moest het wel zeker zijn dat de tabletten goed zouden aanslaan. Ook gaat dit vaak niet goed. Dus het was afwachten dat het beter zou gaan.

Via Twitter was ik in contact gekomen met een microbioloog en die gaf twee opties aan, die bij mij weleens zouden kunnen spelen.

1. Het feit dat de klachten met 5 dagen clindamycine verdwijnen suggereert dat er dan sprake is van een bacteriële infectie. Na een fasciitis necroticans is het vaak zo dat de anatomische bouw van huid, weke delen en spieren dusdanig is veranderd dat het aangedane gebied een risico blijft voor allerlei ontstekingen. Het gaat dan om ontstekingen op basis van infecties, maar ook andersoortige (niet door infectie veroorzaakte) ontstekingen. Als het gaat om lokale bacteriële infecties (de infectie blijft beperkt tot een deel van het gebied en komt niet in de bloedbaan terecht) dan zal er in het bloed ook geen bacteriën aangetoond worden. Andere methode om een bacterie aan te tonen op de plek van de ontsteking, zijn vaak zeer lastig en meestal niet uitvoerbaar.

2. Dat ik misschien gekoloniseerd ben met S. aureus. De reden waarom hij aan “kolonisatie” denkt, was omdat dit soort infecties met  S. aureus meestal van de patiënt zelf schijnen te komen; dat betekent dat de patiënt de bacterie bij zich draagt als normale huidbacterie, maar van daaruit kan, als er een situatie zich voor doet zoals bij mijn arm, wel een infectie kan ontstaan.